🚨 Achter de Lens bij Grote Incidenten: “Eerst de Adrenaline uit je lichaam halen”
Westland – Wanneer de sirenes loeien en de hulpdiensten massaal uitrukken, staat persfotograaf Fred van der Ende vaak al klaar. Hij vertelt over de intense druk, de moordende concurrentie en de strikte discipline die nodig is om kwalitatief hoogwaardig verslag te doen van ongevallen en calamiteiten.
U was onlangs ter plaatse bij een incident in Honselersdijk, waar veel brandweer en politie aanwezig waren. Wat is de eerste stap wanneer u zo’n hectische plek bereikt?
“Dat klinkt misschien vreemd, maar we noemen het ‘landen’. De eerste stap is niet direct de camera pakken, maar de adrenaline uit je lichaam halen. Een brandweerman heeft adrenaline, maar een persfotograaf net zo goed. Je moet eerst zorgen dat je rustig bent. Dat doe ik doorgaans door de eerste minuut enkel om me heen te kijken. Dan pas pak ik mijn statief en camera. Je moet echt rust nemen op de plaats, tenzij er direct vlammen zijn – dan maak je natuurlijk meteen de foto’s.”
De concurrentie is blijkbaar enorm in dit vak.
“Absoluut. De concurrentie is moordend. Alles draait om snelheid. Je wilt niet alleen snel, maar ook met een goed product komen; je moet kwaliteit afleveren aan de zenders, inclusief het goede verhaal. Grappig genoeg biedt de nacht dan een klein voordeel: dan slapen de meeste andere media, waardoor je rustiger je werk kunt doen, je item en je foto’s en video kunt maken.”
Hoe vindt u dat ‘goede verhaal’ als u ter plaatse bent?
“De hulpdiensten zijn bezig met hun taak, dus ik probeer me te focussen op mensen om me heen. Dat betekent getuigen aanspreken. Je vraagt wat ze gezien of gehoord hebben. Getuigen zeggen vaak meer dan de officiële instanties. Het is cruciaal om meerdere bronnen te vragen en te bekijken. Bijvoorbeeld bij een explosie of incident, is het nuttig om te weten of mensen vuurwerk of andere dingen hebben gehoord, en dat moet je dan checken via meerdere getuigen.”
Wat is uw belangrijkste boodschap over de samenwerking met de hulpdiensten?
“Heel eenvoudig: de hulpdiensten moet je nooit in de weg gaan zitten. Je moet altijd uit de buurt blijven. Zij zijn bezig met de veiligheid van iedereen. Als fotograaf moet je daar rekening mee houden. Onze prioriteit is het vastleggen van de gebeurtenis, maar hun prioriteit is de veiligheid en hulpverlening.”
